Tweede verslag uit Thailand!

Vervolg Thailand!

Hoi allemaal,

Hopelijk allemaal een beetje bijgekomen van mijn vorige blog, want ik heb jullie weer hartstikke veel te vertellen. Zoals gepland zijn we de volgende dag naar de Pai Canyon geweest. Ik had hier persoonlijk heel wat van verwacht, omdat ik in de Grand Canyon ben geweest, maar dit was totaal niet te vergelijken. Het was wel heel stijl en nadat Tessa vertelde dat er iemand naar beneden was gedonderd, ben ik rustig op een bankje gaan zitten om het uitzicht in me op te nemen en heb ik de andere twee de smalle paadjes laten bewandelen. Toch wel een beetje hoogtevrees dus. Vervolgens zijn we naar een Bamboo Bridge geweest, wat heel mooi zou moeten zijn. De rit ernaartoe was weer dolletjes, want man man man ze hebben hier echt geen weet van goede wegen. Dus hobbelend en bobbelend aangekomen bij de plek, bleek het toch wel echt heel mooi te zijn. De brug lag midden in de rijstvelden en alles was groen, met een helderblauwe lucht. Even een ijskoffie gedronken voordat we de helse weg weer terug moesten. Eind van de middag hadden we namelijk een bus geregeld die ons naar het zuiden zou brengen. Om 4 uur zijn we met pijn in ons hart, ja echt pijn want Pai was zoooo fijn, teruggereden richting Chiang Mai. Dit duurde weer 3 uurtjes en de bochten waren er helaas ook niet minder op geworden. Ik werd dit keer echt goed wagenziek, maar mocht gelukkig voor in de auto zitten. Toen we om 7 uur aankwamen, werden we ergens gedropt, vervolgens weer opgehaald door een bus om vervolgens naar een andere bus te gaan en de nachtbus te pakken. Snappen jullie het nog? De nachtbus vertrok om 20:45 en zou ons naar Bangkok brengen. Het was best wel krap voor iemand met zo’n lange stelten als ik en al snel kreeg ik ruzie met de Chinees voor me. Die dacht even de stoel horizontaal naar achter te zetten, waardoor ik werkelijk waar geen kant meer op kon. Ik zei er iets van, maar die doos deed alsof ze geen Engels kon. Ze durfde me niet meer aan te kijken en liet lekker haar stoel staan. Dit wordt nog wat, dacht ik.. Gelukkig heb ik het overleeft en ‘s ochtends om 8 uur waren we weer terug in Bangkok. Het vrouwtje van de bus had trouwens gevraagd waar we moesten zijn vantevoren en toen hadden we gezegd dat we naar Koh San Road moesten. Eenmaal schreeuwend wakker te zijn gemaakt door de woorden ‘KOH SAN ROAD, KOH SAN ROAD’ en vliegensvlug onze spullen gepakt te hebben, mochten we ineens niet meer de bus uit. ‘Bus station’ zei ze, dus we moesten blijven zitten, terwijl we in de buurt van Koh San Road stonden. Dit duurde een extra 40 minuten rijden en uiteindelijk moesten we de lokale bus weer terugpakken. Allemaal gedoe dus, maar uiteindelijk kwam alles goed. Jeetje die hitte had ik echt niet gemist trouwens, die is echt bizar daar. De dag in Bangkok hebben we besteed met massaaaaaage en manicuuuuuure en ‘s avonds hebben we om 9 uur de volgende nachtbus richting Chumphon gepakt, de haven waar de boot naar Koh Tao was. We kwamen rond 5 uur ‘s ochtends aan en het eerste wat Tessa riep was ‘ff dutje’ dus die lag binnen 5 minuten weer in coma. Uiteindelijk anderhalf uur de boot naar Koh Tao en he he, we waren er. Twee en een halve dag onderweg geweest en het was echt vet vermoeiend. Snel slapen op het strand en te voet de omgeving verkennen en de volgende dag zouden we wel verder kijken wat we gingen doen. We vonden het hostel niet echt leuk, dus besloten uit te checken en weer een scooter te huren. Nou dat was wel een heel verschil met de scooter uit Pai, ik draaide iets te hard aan het gaspedaal en vloog al bijna tegen Tessa's scooter aan. Ik zag de man van het verhuur al kijken van 'kassa, die gaat schade maken'. Even onder de knie krijgen en toen ging het weer! We besloten om naar het Mango Viewpoint te gaan en daar begon de ellende van de vakantie. Het was niet heel ver, maar de weg was 'pretty rough' zeiden ze in het hostel. Ach, na de wegen in Pai zou dat ons wel lukken. Dus wij ernaartoe rijden, ik weer met Maud achterop en de weg was inderdaad errug pittig. Het was gewoon zand, met heeeeeel veel kiezels en allemaal gleuven in de weg vanwege de regen. Maar goed, nog met goede moed gingen we naar boven. Op een gegeven moment werd de weg ineens heel stijl en ik verloor de macht over m'n stuur. Het moest er ook een keer van komen hè. Het was echt een hele smalle weg en ik kwam te dichtbij de riggel en wist dat dit niet meer goed ging komen. De rand van de weg lag een stuk hoger dan de berm, dus ik dacht oké ik laat me nu omvallen zodat ik in het gras val in plaats van op de weg. Maud kon gelukkig van de scooter afspringen en stond lachend langs de scooter, terwijl ik er onder lag. Gelukkig ging ik ook stuk van het lachen, want ik viel echt heel zacht en had me nergens bezeerd. De scooter weer terug op de weg krijgen was een ander verhaal. We kregen het voorwiel wel op de weg, maar bij gas geven draait natuurlijk alleen het achterste wiel. En een scooter is zwaar, dat weet ik nu wel. Dus met drie man aan die scooter staan trekken met als resultaat de scooter terug op de weg. 'Zullen we de laatste 200 meter maar lopen?' Perfect idee, zou je denken. Helaas, werd dit toch wel de nachtmerrie van onze reis denk ik. 50 meter voor het Viewpoint zwikte Maud haar enkel om en viel ze head first naar beneden. Maar dan op haar knieën. Het eerste wat in me opkwam was lachen, want ja Maud is toch wel een beetje de kluns geweest van de vakantie en dit was niet de eerste keer dat ze viel (Sorry Maudie). Totdat ze opstond, ik zag dat het niet goed was en toen ze op d'r Venloos zei 'Wow d'r zit 'n gaat in mien kneen' (ja ik kan geen Venloos typen, laat staan praten) hield ik m'n lach in. Omdat er veel stenen op het pad lagen, zat er echt een heel heel groot en diep gat in haar knie en zelfs als verpleegkundige, werd ik er even niet goed van. Ze is op een bankje gaan zitten en al snel kwamen de Thaise hulptroepen aanzetten met water, wc papier en betadine. We probeerde de wond schoon te maken, maar we wisten allemaal dat dit niet goed was. Hier moest een dokter naar kijken. Dus ja, sta je dan ergens in de bergen met een intens groot gat in je knie. Gelukkig waren de Thaise mensen van bij de entree heel behulpzaam en wilden ze Maud naar de clinic brengen. Zij zijn toch iets meer ervaren in scooterrijden door de bergen dan wij. Tessa en ik, nog erg geschrokken, besloten toch nog maar even naar het Viewpoint te gaan - zodat we later de foto's nog aan Maud konden laten zien. We waren er nu toch. Of we wel even 200 Baht wilden betalen, want anders mochten we niet. Medelijden was ineens ook ver te zoeken bij de Thaise mensen haha. De minuut die we er waren, was wel heel mooi haha. Uiteindelijk stapvoets teruggereden, ja ik was nu echt vet bang, en op zoek naar de clinic. Toen we daar aankwamen was Maud haar knie al voorzien van 9 hechtingen, prikken en verdovingen en had ze een shitload aan pillen gekregen. Gelukkig vanwege de verdoving voelde ze er niet meer zo veel van. We zijn naar een nieuwe accommodatie gegaan, waar Tessa haar Padi open water wilde gaan halen. Ik ben de eerste twee dagen bij Maud gebleven en zo had ze haar privé verpleegkundige bij zich. Toch wel fijn, twee verpleegkundigen in de buurt haha! We hebben rustig aan gedaan, wat aan het zwembad gelegen en een Thai cooking class gedaan. Tijdens de cooking class hebben we springrolls, massaman curry en tom kha gai soep gemaakt en het was echt heerlijk, en veeeeel.. De massaman curry had blijkbaar zoveel indruk op me gemaakt, dan ik midden in de nacht in mijn slaap 'Zeg ken jij de Massaman, de massaman, de massaman?' aan het zingen was. Hahaha Maud piste echt in haar broek van het lachen. De volgende dag heb ik een refreshing course voor het duiken gedaan, omdat mijn laatste duik alweer drie jaar geleden was en ik het eng vond om nu zonder papa te gaan. Gelukkig daarna mijn zelfvertrouwen weer teruggekregen en de volgende dag mocht ik met Tessa mee fundiven en het was zooooo leuk!! Meteen spijt dat ik de afgelopen jaren niet vaker heb gedoken.. Tessa is uiteindelijk geslaagd voor haar Padi, toppertje! Dus die week heb ik samen met Tessa nog een keer twee duiken gedaan. De laatste twee duiken waren echt prachtig, zo'n mooi koraal en een bluespotted stingray gezien! Voor de rest hebben we niet echt andere dingen gedaan dan stappen, stappen en beerpong gedaan. Ik was ineens echt heel goed en heb bijna alles gewonnen, jaahaaaa Tessa jij hebt één keer van me gewonnen ik weet het nu wel haha. Ik schrijf dit dan ook met pijn in m'n hart. Uiteindelijk zijn we in plaats van 4 dagen, 9 dagen op Koh Tao gebleven. Maar het werd ook wel weer tijd om verder gaan, zeker omdat we niet meer zoveel tijd samen hebben. Dus de volgende bestemming: Koh Phi Phi! Hiervoor moesten we eerst met de nachtboot, daarna met de bus en weer met een andere boot, maar na 13 uur waren we dan eindelijk gearriveerd op het mooie eilandje. Volgens mij hebben we onderhand elk mogelijk voertuig wel gehad in Thailand, of het nou in de nacht of overdag is. Op Koh Phi Phi zijn geen scooters, geen auto's en alles ligt op loopafstand. We hadden op internet een hostel gevonden en zijn hier meteen naartoe gelopen. Na onze spullen gedropt te hebben, zijn we naar een clinic gegaan want de hechtingen van Maud mochten er eindelijk uit! Dus zo gezegd, zo gedaan. Maar niet heus. Pas na een uur stonden we weer buiten. Helaas duurde het niet lang voordat de wond weer was opengesprongen, dus dat was echt een vette domper.. Weer anderhalf uur terug naar de clinic, om vervolgens afgezet te worden en na veel loos advies later weer terug gegaan naar ons hostel. Ze wilden niets aannemen van wat we zeiden, en wij hebben er echt wel een beetje verstand van. Die eigenwijze artsen ook altijd. Achteraf gezien hadden we gelijk, maar toegeven? Ho maar. Maar goed, het hostel was een echt feest hostel, slapen was hier totaal niet mogelijk. Dus de eerste avond maar weer meegedaan met een beerpongtournement (het klinkt echt als een straf) en drie keer raden wie er in de finale stonden, Maud en ik. Maud had trouwens geen pijn aan d'r knie meer door alle verdovingen, gelukkig. We waren echt een goed team, maar verloren de finale. Geen boatparty gewonnen dus.. Tessa kwam niet heel ver, maar dat lag echt aan haar teamgenootje die er totaal geen snars van snapte. Ook niet na 25 keer uitleg gegeven te hebben... Wat een geduld heeft die Tessa. Redelijk optijd en redelijk bezopen naar bed, Maud en ik dan, omdat de volgende dag om 9 uur alweer de wekker ging. De bucket gin tonic viel heftiger dan verwacht, haha. We hadden voor de volgende dag een snorkel tripje met de boot geregeld, die ons langs allerlei mooie eilandjes zou brengen en naar monkey beach! Waar de aapjes zo op je schouders klimmen. Het was een hele fijne dag, met mooie witte stranden, blauwe zee en heeeeeel veel zon. Dus we waren allemaal kreeftjes haha. Die dag besloten we ook maar om een alcoholloze dag in te lassen, omdat de alcohol hier iets te rijkelijk vloeit. Na drie dagen op het eiland te zijn geweest, vonden we het wel weer tijd om verder te gaan naar Ao Nang. Tessa zeurde ook al dagen om naar een Viewpoint te gaan, maar ik had daar ff totaal geen zin in en zeker niet na het avontuur bij het vorige Viewpoint haha. Dus uiteindelijk toch maar toegegeven en besloten om vandaag samen met Tessa van Ao Nang naar Krabi te gaan, met de scooter. De Tiger Cave Temple was een half uurtje rijden. Maud is niet meegegaan vanwege haar knie en achteraf gezien was dat maar goed ook. De Temple staat hoog, heel hoog op een berg. Toen we met de scooter aan kwamen rijden, zag ik 'm al liggen. Ik zei ook meteen: 'kut Tessa, kijk dan wat je ons aandoet'. Maar goed, nog steeds met goeie moed en liters water besloten we te beginnen aan de klim. 1237 treden om precies te zijn. Elke tree van andere afmetingen, dus de hoge treden waren best lastig voor Tessa met d'r kleine beentjes. Heeft lang zijn toch nog zo z'n voordeel haha. Ik denk dat ik vandaag het toppunt van zweten heb bereikt, want het was echt zo zo zwaar. Ik zei op een gegeven moment ook tegen Tes, 'Kijk daar is het al ik zie geen berg meer!' Echt een mega goeie grap van mezelf, want ik merkte op dat op de trapleuning het aantal treden stond geschreven. We stonden pas op tree nummer 401, dus ik heb toen een beetje gehuild van binnen. Uiteindelijk was ik na heel veel klagen, zweten en pauzes na 39,5 minuut boven. Tessa na 45 minuten. We hadden in de Lonely gelezen dat het record 10:41 minuten is..... Komt in de buurt! Ze hadden trouwens ook gelogen, want het waren 1260 treden.. Leugenaars haha! Het uitzicht maakte het uiteindelijk helemaal goed, want het was het echt waard. De zweetdruppels ook. Daarna even wat foto's maken, dacht ik. Bleek dat ik m'n geheugenkaart vergeten was in het hostel, dus alles was voor niks geweest. Gelukkig had Tessa, heel perongeluk, een extra geheugenkaartje bij. Dus op de terugweg dezelfde foto's maar opnieuw gemaakt, doos die ik ben. De terugweg deden we wel ff, dachten we. Maar die spanning die steeds op je kuiten staat, zorgt ervoor dat heel je benen gaan trillen en je er op een gegeven moment doorheen zakt. Eenmaal beneden kregen we onze benen niet meer stilgehouden haha, zo erg trilden ze. Maar we kunnen wel zeggen dat we het hebben gedaan! Nou dit was eigenlijk dus weer een veels te lang verhaal, dus het spijt me. Volgende keer beter. Vandaag was ook meteen m'n laatste dagje samen met Maud en Tessa, want ik ga morgen in m'n eentje verder of ja terug naar Koh Tao, met als tussenstop Koh Samui!

Lieve Tessa en Maud, bedankt voor de veeeels te leuke maand! Bedankt voor alle that's what she said grappen, het tienduizend uur reizen, de grappen over m'n grote hoofd, voor al het gezeur, al het zweten, de tienduizend bezoekjes aan tempels, alle biertjes, cocktails en shotjes, beerpong games, alle slechte spottende grappen, de kliniek bezoekjes, al het sarcasme en vooral voor jullie gezelligheid! En bedankt dat jullie wat kleren van me meenemen, omdat ik weer eens teveel heb ingepakt hihi. Jullie zijn toppers en tot snel weer in Nederland! <3